تو را دوست می دارم
تو را به جای همه زنانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر گسترده بیکران
و برای خاطر عطر گرم نان
برای خاطر برفی که آب می شود،
برای خاطر نخستین گل ها
برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی رماندشان
تو را برای خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه زنانی که دوست نمی دارم دوست می دارم.
جز تو ، که مرا منعکس تواند کرد؟من خود،خویشتن را بس
اندک می بینم.
بی تو جز گستره بی کرانه نمی بینم
میان گذشته و امروز.
از جدار آینه خویش گذشتن نتوانستم
می بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آنگونه که لغت به لغت از یادش می برند.
تو را دوست می دارم
برای خاطر فرزانگیت که از آن من نیست
تو را برای خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها
که به جز وهمی نیست دوست می دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی دارم
تو می پنداری که شکی ،حال آنکه به جز دلیلی نیست
تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می رود
بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم.
(پل الوار)- ترجمه زنده یاد شاملو
از کلاس خصوصی اومدیم بیرون ،تازه گواهی نامه گرفتی و اومدی دنبال داداشت که رفیق صمیمی منه،بی تکلف میشینیم تو ماشین ،نیمرخت تو اینه پیداست و نمی تونم ازش دل بکنم ،متوجه شدی لبخند میزنی و همینطور که مست نگاهتم دست دراز می کنی و شکلات تعارف می کنی و شیرینی شکلات رو تا مغز و استخوانم حس می کنم و اون نیمرخ تو اینه و تصویری که تو ذهنم حک میشه....
نمی دونستم اخرین سالی هست که پیش ما هستی ،درد هم داشتی صدا میزنی بیا چایی بخور، میام پایین ،رو مبل کنار شومینه نشستی ،همون جای همیشگی و داری شجریان گوش می دی، لباس ابی رو تن کردی، همونی که با هم خریده بودیم،چشماتو بستی و داری موسیقی گوش می دی و من جرعه جرعه چای می نوشم و از نگاه کردنت سیر نمی شم و تصویرش تو ذهنم حک میشه...
می خوام بیام اکراین،خیلی اتفاقی همه کارها درست میشه ،اصلا انتظارش رو هم نداشتیم وقتی با همه استرس و ترس از برادر های ا..ر..ز.شی نشسته بودیم تو پیتزا برج ،از طرف شرکت به من زنگ بزنن که اخر هفته اعزامی و تو غذا برات کوفت میشه،موقع خداحافظی نمی تونیم تو صورت هم نگاه کنیم،دو ضربه اروم به شونه ام میزنی و میگی خداحافظ و تصویرش تو ذهنم حک میشه...
از ماشین پیاده میشی اونم با قهر، از دستت عصبانی ام میگی نگه دار منم میزنم رو ترمز ،در و با غیظ می بندی و خلاف مسیر من دور میشی ، از اینه نگاه می کنم ، باد لباس بلندت رو تکون می ده ،می دونم مغرور تر از اونی که گریه کنی و با اونکه سرت رو بالا گرفتی ولی حس می کنم شونه هات دارن به من فحش می دن ،خیابون با اون دو ردیف درخت های سبزش تو رو به اغوش می کشه و تصویرش تو ذهنم حک میشه....
تو یه شب گرم ماه می ،بعد سه ساعت حرف زدن تو رختخواب از خواب بلند میشی و خیلی سعی می کنی بیدارم نکنی اروم خودتو می کشونی به میز توالت بغل تخت تا از پارچ ابی که برات گذاشتم اب بنوشی و من دزدکی نگاهت می کنم موهای بلوند صاف که رو شونه هات ریخته و تمام اون قوس کمر رو تو ذهنم حک می کنم...
از رستوران اومدیم بیرون ، پسرک دست هاش تو دست هاته یه نمه خم شدی تا اون از پله ها بیاد پایین ،افتاب رو صورتته ،موهات از هر وقتی بیشتر طلایی ِ، نگاهتون می کنم و تصویرش تو ذهنم حک میشه....
بعضی وقتها می خوام خفه اش کنم ،نیستش کنم ،نابودش کنم ، این دلُ می گم با همه او تصویراش ،لامصب اروم نمی گیره ،ادم بشو هم نیست فقط می تونه کاری کنه که روزها درگیرش باشی مثل اون موقعی که تصویر حک می کنه تو قلبت و یا شاید جایی اون ته ته های وجودت اونوقته حس می کنی تو خلا هستی و یا شاید وزن نداری و روحت پرواز می کنه میره اون دور دورا....
هیچی قشنگ تر از بارون ماه اکتبر نیست، بارون، باد و موهای بلند قهوه ای تو ... .دیر شده ، تو ترافیک گیر کردیم تا سر فلکه بارشوگووکا راهی نیست ولی تو عجله داری من هم ، سیگارت رو با پک های عمیق تموم می کنی و منتظر می مونی که ناصر عبدللهی اهنگش تموم بشه ، کیف می کنم با اونکه روسی ، این اهنگ رو با تمام وجود درک می کنی، اهنگ تموم میشه ، ماشین ها لاگ پشتی حرکت می کنن ، سرت رو می ذاری رو شونه ام ، بوی موهات مستم می کنه و دوباره ترافیک .تا به خودم بیام یه بوسه رو گونه ام گذاشتی و به سرعت برق از ماشین می زنی بیرون وناصر عبدللهی بلند می خونه بهت نگفتم تا حالا اینکه چقدر دوست دارم ....بارون باد موهای بلند قهوه ای و پالتوی بلند سیاهت که در سیل جمعیت گم میشن....
لباس دکولته قرمز بیشتر از هر وقت دیگه بهت میاد ، اونم وقتی بهت گفتم که موها تو مصری کوتاه کنی و دکتولته اجپشن رد بپوشی....از سر شب به شکل موذیانه ای باهات نرقصیدم ، می دونستم وقتش نیست ، تو شلوغی موزیک تند این روزی ها به طرف دی جی میرم وهمراه فلاش یه 50 دلاری بهش میدم و اون چشمک می زنه و تو اوج اهنگ و رقص ، عمر دیاب عاشقانه ترین اهنگ عمرش رو می خونه و چشمهای خاکستریت رو می بینم که انتظار رو هجی می کنن و من دستت رو میگیرم و به ارامی می رقصیم ، چسبیدی به من و اروم تو گوشم هجی می کنی خیلی بدی ، طاقت این همه انتظار رو نداشتم ،از صدای نفست تمام تنم مور مور میشه ، بوسه ای به سپیدی گردنت میدم و همراه با عمر دیاب میگم امشب نمی دانم برای عطر تنت سجده کنم یا زیبایی چون ماهت.....
از پله های فرودگاه امام پایین میام ، ذهنم درگیر سئوال و جواب مامور کنترل پاسپورت هست ، با دسته گل بزرگی گوشه سالن چسبیده به شیشه ها ایسادی...باید حدسش رو می زدم که همیشه متخصص سورپرایز کردن هستی.....بعد این همه سال اولین مجازی هستی که واقعی میشی ، همیشه اولین ها تو ذهن می مونن... نگاهت مهربون تر از هر نگاه دیگرییست ولی من نگران غم اون نگاهم.....
هنوز درگیر اون سه روز و سه شب رویایی بودم ، سرمایی که بی نهایت دوست داشتنی بود چون بیشتر وقتمون رو کنار شومینه می گذروندیم و تو خرامان خرامان تو بغلم می اومدی و من اونقدر می بوسیدمت که می گفتی لب هام درد گرفت و من خودخواهانه باز می بوسیدمت ...درگیر تمام تصاویر اون ویلا بودم و تو دنبال صندلی ات تو اتوبوس بودی ماشین داشت حرکت می کرد که دوباره اومدی بیرون و انگار زمان ایستاده باشه انگار نه انگار که تو ایرانیم، تو ترمینال رشت .میای بغلم و گونه های همدیگر رو می بوسیم و تندی میری تو ماشین که به ارامی از جلوی چشمهام محو میشه و من زیر لب می خونم : ای ساربان اهسته رو ، کارام جانم می رود.....
پی نوشت: این پست رو همونطور که می بیند تقریبا سه سال پیش نوشتم به جزچهار پاراگراف اخر که امروز اضافه کردم و اینا قشنگ ترین تصاویری هست که از تمامی زن های تاثیرگذار در زندگیم داشتم ....
پی نوشت 2: همونطور که قبلا گفتم ف بعد ف......یل...تر شدن بلاگفا هیچوقت نتونستم ارتباط خوبی با این وبلاگ برقرار کنم و اینکه حس می کنم باز دچار خودسانسوری شدم ....برای همین امروز تصمیم گرفتم که به کاراکتر پرسیسکی وراچ خسته نباشید بگم و برای همیشه با این پست ازش خداحافظی کنم.....
پی نوشت 3: من نمی تونم نوشتن حتی همین گهگداری نوشتن رو ول کنم برای همین همونطور که قبلا گفتم در یه وبلاگ جدید با اسم ناشناس دیگه ای خواهم نوشت و اگر نوشته هام خوب باشن ، خواننده هام منو پیدا می کنن . نظرات این پست رو. باز می ذارم و با عرض شرمندگی بهشون جواب نمیدم .....
پی نوشت 4: خواهشا ادرس وب جدیدم رو از من نخواین ....شرمنده....برای خودم جالبه که چه کسی اولین بار منو پیدا می کنه....
پی نوشت 5- دیادیا بوریا: تو این مدت ده ساله ازبودنم دوستای خیلی خوبی پیدا کردم طوریکه بعضی هاشون قاطی زندگیم افکارم و حتی پست هام شدن به خیلی از مخاطبام اخت پیدا کردبا اونکه هیچوقت هم در دنیای واقعی ندیدمشون... بعضی هاشون همین الانم تقریبا هر روز باهاشون تلفنی صحبت می کنم و از اعضای خانواده به من نزدیک تر شدن . .خیلی ها رو در اخرین سفرم به ایران دیدم که ممنون محبتشون هستم .امیدوارم از دستم دلگیر نشین و به بزرگی خودتون ببخشید.....به امید دیدار....